Donderdag 2 juni was het dan zover, José en ik, Yvonne Bek, gaan naar Spitsbergen, (Longyearbyen om precies te zijn) voor de Arctic Marathon.

Om kwart over 3 ging de wekker want vanwege de chaos op Schiphol werd ons aangeraden om er 3 uur van te voren te zijn. Die chaos viel gelukkig best mee. We waren na een uur ingecheckt en door de douane. Toen nog 2 uur in die vroegte een beetje hangen, thee en koffie drinken, broodje eten en gezellig kletsen. De vlucht was prima en na ruim 4 uur vliegen verschenen de eerste eilanden van Spitsbergen. Wat een overweldigend gezicht was dat, al die witte eilanden in die blauwe zee. We zaten met allemaal hardlopers in het vliegtuig. Veel hadden hun hardloopspullen als handbagage bij zich en dat was maar goed ook want er was toch 1 dame wier koffer in Amsterdam was achtergebleven.

Het was erg mooi weer in Longyearbyen. Totaal geen kou, wat ik toch wel een beetje verwachtte. Mijn winterjas kon dus in de koffer blijven en met een vest aan gingen we op stap om het dorp en omgeving te verkennen. Helaas blijkt ook hier de klimaatverandering te zijn toegeslagen want van het verwachte ijslandschap was weinig te zien. De bergen hadden alleen op de toppen nog sneeuw en de meren bleken ook bijna geen ijs meer te bevatten, iets wat door de organisatie nog niet was meegemaakt. Hierdoor kreeg alles in plaats van een arctische uitstraling meer de uitstraling van een maanlandschap. Er wonen in Longyearbyen in deze tijd van het jaar ongeveer 2500 mensen en er staan 2000 sneeuwscooters door het hele dorp verspreidt. Verder loopt alles natuurlijk bovengronds en staan er op de berghellingen allerlei restanten van de steenkoolmijnen. Kortom, het ziet er allemaal een beetje rommelig uit. Onze verkenning van het gebied bleef ook beperkt tot het dorp, want het dorp mag je alleen uit met een geweer. Ja, er schijnen hier echt soms ijsberen te komen. Braaf als we zijn, hebben we ons dus alleen in het dorp begeven. Uiteindelijk belandden we op een terras met 2 andere dames. Hier zaten 4 van de 6 60-plussers die mee zouden doen aan de marathon.

’s Avonds hadden we een diner in het cultuurhuis, heerlijk gegeten. Om ongeveer half 11 was dat klaar en toen gingen we toch wel een beetje moe terug naar ons verblijf. En dan kom je buiten en dan is het nog klaarlicht. Dat was echt zo bijzonder. Geen schemer, nee, de zon schijnt gewoon. Ook ’s nachts om 1 uur als je het gordijn opzij doet om te kijken of het nog steeds zo is. De zon schijnt er deze tijd van het jaar 24 uur. Zo leuk!

Vrijdagochtend moesten we om 9 uur klaar staan voor onze excursie met de husky-honden. Deze bleek helaas niet over sneeuw en ijs te gaan omdat dat er gewoonweg niet meer was, dus het werd een tocht gewoon over de weg. Niet echt heel spannnend maar wel heel leuk om een keer gedaan te hebben. Deze honden zitten in grote kennels bij elkaar en als je daar aankomt, worden ze dolenthousiast omdat ze dan weten dat ze weer mogen gaan rennen. Nu moeten jullie weten dat ik helemaal niets met honden heb, dus ik vond het best spannend. Helemaal toen we kennis met ze mochten gaan maken. Ik heel stoer naar een hond toe, beetje aaien en toen werd dat beest helemaal blij. Nou ik niet dus, dus ik heb maar weer wat afstand genomen, ha,ha. Enfin, de tocht was wel heel leuk dus dat kan ik afvinken van mijn bucket-list.

’s Middags hadden we weer vrij en omdat het nog steeds heerlijk weer was, zijn we weer gaan wandelen. ’s Avonds om 7 uur werden we met de bus opgehaald en voor de pasta-party naar Camp Barentz gebracht. Hier staat een replica van het onderkomen van Willem Barentz, waar hij de winter doorbracht voordat hij aan de terugtocht naar Nederland begon en door ziekte overleed. Zo jammer, overleef je Spitsbergen in de winter, ga je dood op je boot. Voordat we de bus uit mochten, kregen we allerlei instructies wat te doen als er een ijsbeer gesignaleerd werd. Onder begeleiding van mensen met grote geweren mochten we dan eindelijk naar de tenten voor ons eten. Hier werden ook de startnummers uitgedeeld en kregen we de laatste up-date van het te verwachte weer. Nou, dat voorspelde niet veel goeds. Regen, sneeuw, veel wind en kou. Het kledingadvies was 3 laagjes, muts en dikke broek. Zo, dat was even wat anders dan de afgelopen 2 dagen,dus dat moesten we allemaal even verwerken.

En koud werd het. Om 10 uur zaterdagochtend klonk het startschot en gingen ruim 200 marathonlopers, de meesten goed ingepakt (al heb je natuurlijk altijd lui die in een korte broek en korte mouwen gaan), van start voor hun run. De eerste 8 km gingen door het dorp en daarna kregen we een stuk van ongeveer 2,5 km met aan de ene kant toendra en aan de andere kant nog een deels bevroren meer. Hier hadden we voor het eerst volle bak wind tegen en dat was koud, heel koud. Na die 2,5 km draaiden we om en alles wat je tegen hebt, krijg je ook mee dus hier konden we genieten van de wind in de rug en weer een beetje ontdooien. Er volgden zo’n kleine 10 km rechtuit, langs de haven en industrie wat nou niet de mooiste omgeving was. Toen weer keren, klein stukje terug en rechtsaf het gravelpad op naar boven. Dit werd dus klimmen met weer de volle wind en regen tegen. Ik kan wel zeggen “niet echt fijn” en dat met de wetenschap dat we hier straks nog een keer zouden lopen. Eenmaal weer terug bij de sporthal heb ik even mijn schoenen leeg gemaakt van al de kleine steentjes die er in zaten en toen verder met de 2^e ronde. Dat het niet de mooiste marathon zou worden, was ik al achter toen we aankwamen en zagen dat er niet veel over was van een arctische omgeving. Ik had me dus echt wel ingesteld op een mentale marathon, en dat werd het ook. De 2^e ronde was echt zwaar. Vooral die stukken met de harde wind tegen. Na de 2^e keer langs het meer te hebben gelopen waren mijn benen zooooo koud. Gelukkig toen weer terug met wind in de rug en dus konden ze weer een beetje opwarmen maar na het keerpunt waren ze ook heel snel weer zo koud. Het was best een beetje afzien. Maar ja, wat is zwaar? Ik heb toen veel gedacht aan iemand die me dierbaar is en op het moment heel erg ziek is. Ik heb mezelf "toegesproken” dat ik dit zelf wilde en dat er dingen zijn die pas echt zwaar zijn. Dat gaf een traan en weer moed om door te gaan. Maar ik kan wel zeggen dat ik echt blij was dat ik er was en de sporthal in kon om enigszins op te warmen. Na een klein half uurtje ben ik naar buiten gegaan om José op te wachten, maar die was toen net gefinishd en konden we elkaar in de armen vallen na deze helse tocht. We did it!!! Na nog wat gegeten en gedronken te hebben, zijn we terug naar ons hotel gegaan voor een heerlijke warme douche. De regen was inmiddels gestopt en de wind was ook een stuk minder.

Om half 8 moesten we weer in de sporthal zijn voor het diner en de prijsuitreiking. Daar was voor 300 man de tafels gedekt en op het podium stonden de spullen van de band al opgesteld, dus dat beloofde een gezellige avond te worden. Bij de prijsuitreiking bleek ik ook nog in de prijzen te vallen, ik was 3^e in mijn categorie (ha,ha van de 6). Gewoon een leuke bijkomstigheid maar verder stelt het natuurlijk helemaal niets voor. Ik kreeg een thermosflesje. De avond was heel gezellig maar om half 11 waren we er wel klaar mee, ook omdat de volgende ochtend om 6 uur de wekker weer zou gaan.

Zondagochtend stond onze excursie naar de walrussen op het programma. Behoorlijk stijf kwam ik mijn bed uit, koffer ingepakt, naar beneden voor het ontbijt en om 7 uur de bus in. Gelukkig bleek ik niet de enige met stijve benen, al ben ik wel altijd één van de ergste. Na instructies en ons in een pak te hebben gehesen, gingen we naar de boot die ons naar de walrussen zou brengen. We gingen met een open boot wat wel heel gaaf was. Het eerste stuk was nog in de baai met een lekker rustig zeetje maar eenmaal op open zee werd het menens. Lekkere golven en wind waardoor we best nat werden en het dus weer een koud avontuur werd. Na een uur varen kwamen we bij de gletsjers aan. Bij de eerste gletsjer lagen heel ver weg 2 zeehonden maar die waren echt alleen maar met de verrekijker te zien. Maar bij de tweede gletsjer lagen ze dan, de walrussen. 4 op de kant en 4 waren een beetje aan het spelen in het water. Zo bijzonder om deze dieren in het wild te zien. Na heel veel foto’s en warme bessensap gingen we weer terug. De zee was inmiddels wat woester geworden en de boot maakte behoorlijke klappen op het water maar dat was zo gaaf. Na een uur varen was ook aan dit avontuur een einde gekomen. In het hotel was nog even tijd voor een lunch en daarna de bus in en naar het vliegveld. Nu is daar natuurlijk maar 1 vliegveld en er stond ook maar 1 vliegtuig maar toch gingen we pas anderhalf uur later dan gepland de lucht in. Na een prima vlucht landden we weer heelhuids op Schiphol. Afscheid nemen van al de leuke mensen die we ontmoet hebben en toen naar huis met weer een ervaring rijker: een onvergetelijke reis naar Spitsbergen!

Met vriendelijke groet,

Yvonne Bek